From the museum’s press release, 20 November 2013
The Maagdenhuismuseum in Antwerp show the treasures of its former Amsterdam counterpart. The Maagdenhuis in Amsterdam was the orphange for Roman Catholic girls for almost 400 years until it closed in 1953. The many cultural and historical treasures include a model of the orphanage, clothing and paintings by artists such as Adriaan de Lelie and Thérèse Schwartze.
Bijna vier eeuwen lang was het Maagdenhuis het tehuis waar katholieke Amsterdamse meisjes zonder ouders opgevangen en opgevoed werden. In 1800 bood het weeshuis onderdak aan niet minder dan 400 kinderen en 13 verzorgsters. In 1953 moest het de deuren sluiten. De 18 wezen die er toen nog woonden, konden elders terecht of vonden de felbegeerde vrijheid: naar een pleeggezin of een eigen kamer.
Anders dan het Antwerpse Maagdenhuis, is het Amsterdamse geen museum. Sinds 1970 is het een fonds dat sociaal-maatschappelijke initiatieven steunt en zich bekommert om de verweesden in de samenleving, met bijzondere aandacht voor de jeugd en ouderen. In het buitenland zet het fonds samen met de lokale bevolking vernieuwende projecten op in Suriname en Afrika.
De tentoonstelling is een gemeenschappelijk project van Maagdenhuis Amsterdam en Antwerpen. Het brengt de levensverhalen van de Amsterdamse weesmeisjes in woord en beeld. Je ziet er ook een originele maquette van het weeshuis, originele kledij van de wezen, merklappen en enkele schilderijen van bekende schilders, met onder meer werk van de Nederlandse portretschilderes Thérèse Schwartze en Adriaan De Lelie.
Gedeeld verdriet
De rode draad door het leven van de weesmeisjes, is een verhaal van gemis. Het te vroeg moeten missen van de vader, moeder of beiden, maar ook van hun broers en zusjes, van een gezinsleven … Een verhaal ook van het verborgen verdriet, want in het tijdsbeeld van toen paste het niet je verdriet te uiten. Er heersten strenge leef- en tuchtregels en er was weinig aandacht voor zorg en warmte.
Tot slot is het ook een verhaal van gedeeld verdriet. De wezen zaten samen in dezelfde omstandigheden, wat geborgenheid en houvast gaf. Ze kenden samen verdriet en ontreddering, maar gelukkig ook vrolijkheid en samenhorigheid. De expo brengt het allemaal: een boeiende en ontroerende kijk op bijna vier eeuwen wezenzorg.